1. ภูมิหลังและบริบท

• ข้อเท็จจริงเบื้องต้นเกี่ยวกับประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของประเทศและเหตุการณ์หลักที่เกี่ยวกับความรุนแรงหมู่  

17 เมษายน ค.ศ. 1975-7 มกราคม ค.ศ. 1979 – ระบบการปกครองของเขมรแดงและการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวกัมพูชา ซึ่งเป็นรูปแบบการสังหารอย่างเป็นระบบและการฆ่าชาวเขมร เวียดนาม  จาม (ชาวมุสลิม) ชนกลุ่มน้อยอื่นๆ และชาวต่างชาติ 

ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1975 ห้าปีหลังจากสงครามกลางเมืองจบลง ขบวนการเขมรแดงที่นำโดยพอล พต (Pol Pot) ก็เข้ายึดอำนาจในกัมพูชาและสร้างรัฐเผด็จการที่รู้จักกันในชื่อว่ากัมพูชาประชาธิปไตย (Democratic Kampuchea) ภายในช่วงเวลาสั้นๆ เขมรแดงได้ทำลายทรัพย์สินส่วนบุคคล ตลาด ฉากภาพวัฒนธรรม สถาบันการเมืองและการศึกษา และบังคับให้ประชากรในเมืองต้องทำงานในไร่นาในสภาพที่ยากเข็ญ การปกครองที่โหดร้ายของเขมรแดงก่อให้เกิดการขนย้ายประชากรครั้งใหญ่ กล่าวคือ คนเมืองถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ชนบทเป็นจำนวนมาก ซึ่งการต้องย้ายถิ่นนี้เกิดขึ้นรวดเร็วมาก  ในขั้นตอนของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ขั้นแรก เขมรแดงได้แบ่งแยกและจัดกลุ่มสังคมให้เป็น ‘พวกเขา’ และ ‘พวกเรา’  เขมรแดงได้สร้างความคิดเรื่องศัตรูภายในและภายนอกขึ้น โดยระบุว่าคนเหล่านี้เป็นผู้มีมลทิน ต่างจากคนอื่น และเป็นคนต่างประเภทจากตนเอง คนเหล่านี้จะถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ทรยศและเป็นภัยต่อ อังการ์ (หรือองค์กร ซึ่งในที่นี้คือแขมรแดง – ผู้แปล) การก่อให้เกิดความแตกแยกในสังคมของเขมรแดงยังได้ทำลายความสามัคคีระหว่างผู้คนทุกรูปแบบ ซึ่งเป็นการสร้างบรรยากาศแห่งความหวาดกลัวและความหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา 

ในช่วงเวลาเพียงไม่นาน ประชากรถึงหนึ่งในสี่ของประเทศหรือมากถึงสองล้านคนก็เสียชีวิตจากการบังคับใช้แรงงาน การแสวงหาผลประโยชน์ ความหิวโหย และเสียชีวิตตามสถานที่ที่ใช้สังหาร เช่น เรือนจำ S-21 (ซึ่งคือ พิพิธภัณฑ์การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ตวลสเลง) และตามสถานที่อื่นๆ ที่รู้จักกันในชื่อว่า ‘ทุ่งสังหาร’ 

คุณสามารถดูลำดับเหตุการณ์ได้จากลิงค์นี้ (ภาษาอังกฤษ)

• ข้อมูลเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นิพนธ์: หัวข้อหลัก องค์ประกอบหลักของการสร้างเครื่องเตือนความทรงจำ 

ในกัมพูชาหลังจากเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ สถานที่ที่เคยใช้เป็นที่สังหารซึ่งคือศูนย์ความมั่นคงหลัก S-21 (พิพิธภัณฑ์ตวลสเลงในปัจจุบัน) และทุ่งสังหารที่เจิงเอก ได้กลายเป็นสถานที่สำหรับอนุสรณ์หลัก ทั้งตวลสเลงและทุ่งสังหารที่เจิงเอกนั้นต่างเป็นพยานหลักฐานของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

งานอัตชีวประวัติของฤทธี ปานห์ (Rithy Panh)  ชื่อ The Elimination ได้สะท้อนถึงการเอาชีวิตรอดของมนุษย์ภายใต้สภาพแวดล้อมสุดขั้วภายใต้การปกครองของเขมรแดง และยังได้แสดงถึงนัยสำคัญอย่างมากของความทุกข์ทรมานของชาวกัมพูชาอีกด้วย ภาพยนตร์สารคดีของปานห์เกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในกัมพูชานั้นรวมไปถึง ‘S-21: The Khmer Rouge Killing Machine’ และ ‘Rice People’ ซึ่งเป็นภาพยนตร์จากกัมพูชาเรื่องแรกที่เข้าชิงรางวัลออสการ์ ภาพยนตร์ของ Netflix เรื่อง First They Killed My Father ของแองเจลินา โจลี (Angelina Jolie) นักแสดงจาก
ฮอลลีวูดและนักเคลื่อนไหวด้านสิทธิมนุษยชนสร้างขึ้นโดยอ้างอิงจากคำบอกเล่าของ หลง อึ้ง (Loung Ung) ผู้รอดชีวิตจากการปกครองของเขมรแดงเมื่อมีอายุห้าปี ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้นำเรื่องราวของเขมรแดงและระบอบการปกครองที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่าออกสู่สายตาผู้ชมทั่วโลก

มีการสร้างอนุสรณ์สถานเกือบ 80 แห่งและหลุมฝังศพหมู่และศพประมาณ 20,000 ศพได้รับการรักษาไว้ไม่ให้เสียหาย

นอกจากนี้ เหยื่อที่รอดชีวิตยังรับมือกับความโหดร้ายในอดีตและความทรงจำต่างๆ โดยการเล่าเรื่องราวและการแสดงออกผ่านศิลปะ บทกลอน และการแสดงละครในรูปแบบต่างๆ

ฤทธี ปานห์และราฟาล พานโควสกี้ (Rafal Pankowski) ผู้ร่วมก่อตั้งองค์กร NEVER AGAIN ที่การประชุม ‘The Missing Picture: Rethinking Genocide Studies and Prevention’ ณ กรุงพนมเปญ ค.ศ. 2019

    เขียว สัมพัน ระหว่างการพิจารณาคดีเบื้องต้นคดี 002 

(เครดิต: Wikimedia Commons)

เขียว สัมพัน ผู้นำกัมพูชาของเขมรแดง, ค.ศ. 1978 (เครดิต: Wikimedia Commons)

1

เขียว สัมพัน เป็นผู้นำรัฐในนามระหว่างการปกครองของเขมรแดงและถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ งานเขียนของเขียว สัมพัน เป็นตัวอย่างชั้นดีของการปฏิเสธหรือบิดเบือนการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่ผู้เขียนใช้การ
โต้แย้งบางข้อที่เหมือนกับที่ผู้ปฏิเสธหรือบิดเบือนโฮโลคอสต์ในยุโรปใช้ เขาใช้กลยุทธ์เบี่ยงเบนความผิดซึ่งเป็นกลยุทธ์ทั่วไปที่นักวิชาการ เช่น ไมเคิล ชาเฟียร์ (Michael Shafir) อธิบายไว้ในกรณีที่มีการปฏิเสธและบิดเบือนโฮโลคอสต์

เขียว สัมพันพยายามโยนความผิดไปให้บุคคลอื่น เช่น พอล พต และพยายามโยนความผิดส่วนหนึ่งไปให้ชาติอื่นด้วย ซึ่งในกรณีนี้คือเวียดนาม โดยอ้างว่าอาชญากรรมที่ร้ายแรงที่สุดและเหตุการณ์โหดร้ายที่สุดนั้นไม่ได้มาจากน้ำมือของเขมรแดง หากแต่กองทัพเวียดนามเป็นผู้กระทำการต่างๆ ต่างหาก การโยนความผิดประเภทนี้เป็นลักษณะพิเศษของผู้ปฏิเสธและผู้บิดเบือนโฮโลคอสต์ในยุโรป

2

ฌาคส์ แวร์เจส (Jacques Verges) ทนายชาวฝรั่งเศสของเขียว สัมพัน ทนายผู้เกิดในประเทศไทยผู้นี้ว่าความให้กับบุคคลผู้เป็นปัญหาหลายคนทั้งอาชญากรและเผด็จการ นอกจากจะว่าความให้กับผู้นำเขมรแดงหลายคนแล้ว เขายังเป็นทนายว่าความให้กับเคลาส์ บาร์บี (Klaus Barbie) หนึ่งในอาชญากรนาซีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ที่สุดที่ถูกจับกุมและลงโทษในทศวรรษที่ 1980 ข้อหามีส่วนร่วมในการสังหารกำจัดชาวยิวฝรั่งเศส ในช่วงที่ว่าความให้กับผู้นำเขมรแดง ฌาคส์ แวร์เจสยังได้ใช้กลยุทธ์ทางอ้อมบางอย่างที่อาจเรียกได้ว่าเป็นการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ หรือการทำให้การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เป็นเรื่องไม่สำคัญหรือมีค่าน้อยลง 

21 พฤศจิกายน 2011: ฌาคส์ แวร์เจส (Jacques Verges) ทนายจำเลยของเขียว สัมพันระหว่างวันแรกของการกล่าวนำเสนอเปิดคดี 002 (เครดิต: Wikimedia Commons)

ยาน เมียร์ดัล (เครดิต: Wikimedia Commons)

3

ยาน เมียร์ดัล (Jan Myrdal) เป็นบุคคลสำคัญ นักเขียน และนักเคลื่อนไหวชาวสวีเดน ยาน เมียร์ดัลแสดงความจงเกลียด
จงชังต่อชาวยิวและโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อประเทศอิสราเอลอย่างชัดเจน เขาหลงใหลในระบอบเขมรแดงและมีส่วนร่วมในการปฏิเสธความเป็นจริงที่เกี่ยวข้องกับอาชญากรรมของเขมรแดงในกัมพูชาอยู่หลายปี และยังส่งเสริมการบิดเบือน
โฮโลคอสต์โดยใช้เรื่องราวต่อต้านลัทธิไซออนิซึ่ม (anti-Zionism หรือการต่อต้านการสนับสนุนให้ชาวยิวกลับคืนสู่ดินแดนที่คือบริเวณประเทศอิสราเอลและรัฐปาเลสไตน์ในปัจจุบัน – ผู้แปล) สุดโต่ง โดยอ้างว่าอิสราเอลนั้นพูดเรื่อง
โฮโลคอสต์เกินจริงเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง 

4

อิสราเอล ชาเมียร์ (Israel Shamir) มีพื้นเพเดิมเป็นชาวยิวรัสเซีย และเคยอาศัยอยู่ในหลายประเทศรวมไปถึงอิสราเอลและสวีเดน และยังเป็นสัญลักษณ์ของขบวนการต่อต้านยิวร่วมสมัยอีกด้วย เขากล่าวหาว่าชาวยิวและประเทศอิสราเอลพูดเรื่องโฮโลคอสต์เกินจริงเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง นอกจากนี้เขายังเขียนบทความต่างๆ โดยอ้างว่าอาชญากรรมต่อมนุษยชาติที่เขมรแดงก่อนั้นไม่เคยเกิดขึ้น อิสราเอล ชาเมียร์เป็นตัวอย่างของ multidenier ที่ปฏิเสธหรือด้อยค่าการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และการละเมิดสิทธิมนุษยชนที่เกิดขึ้นทั้งระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองและในกัมพูชาในช่วงทศวรรษ 1970

อิสราเอล ชาเมียร์ (เครดิต: Wikimedia Commons)

โนม ชอมสกี (เครดิต: Wikimedia Commons)

5

โนม ชอมสกี (Noam Chomsky) เป็นหนึ่งในผู้รอบรู้ที่มีความสำคัญมากที่สุดในยุคของเรา เขาไม่ใช่ผู้ปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ อย่างไรก็ตาม อาจสามารถตีความบางสิ่งที่ชอมสกีพูดและเขียนโดยเฉพาะในช่วงปลายทศวรรษ 1970 ว่าเป็นการด้อยค่าอาชญากรรมของเขมรแดงได้ ต่อมาเขาได้ขอถอนคำพูดบางส่วนในคำกล่าวเหล่านั้น แต่บทบาทของชอมสกีในช่วงนั้นในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของเขมรแดงยังคงเป็นปัญหาอยู่ และยังมีคำกล่าวบางส่วนของเขาที่เป็นการ
ปฏิเสธโฮโลคอสต์อีกด้วย ซี่งรวมไปถึงการเขียนคำนำให้กับหนังสือฉาวโฉ่ที่ปฏิเสธโฮโลคอสต์ที่เขียนโดยโรแบร์ โฟริซง (Robert Faurisson) ผู้ปฏิเสธโฮโลคอสต์ชาวฝรั่งเศส โฟริซงเคยเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแต่ถูกสั่งให้หยุดสอนและถูกนำตัวขึ้นศาลข้อหาปฏิเสธว่านาซีมีห้องรมแก๊ส ชอมสกี้กล่าวว่าเขาเขียนคำนำด้วยเหตุผลด้านเสรีภาพในการแสดงออก แต่ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์มากเรื่องบทบาทของตนในการทำให้การปฏิเสธและบิดเบือนโฮโลคอสต์บางรูปแบบและการบิดเบือนการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในกัมพูชาเป็นเรื่องถูกกฎหมาย 

แนก ตีเรียม (Neak Tiream) หรืออุ เรียม (Ou Ream), 70

หลังจากที่ระบอบการปกครองของเขมรแดงล่มสลายลง ตีเรียมได้พบกับพี่น้องบางคน หลานชาย และหลานสาว และยังคงพยายามค้นหาสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ เธอต้องดูแลเด็กกำพร้าเจ็ดคนที่พ่อแม่เสียชีวิตระหว่างที่เขมรแดงมีอำนาจหรือถูกเขมรแดงสังหาร

ตีเรียมสูญเสียสมาชิกในครอบครัวและญาติๆ ไปหลายคนในระหว่างที่เขมรแดงขึ้นครองอำนาจ สามีของเธอเป็นข้าราชการและถูกกล่าวหาว่าเป็นคนทรยศ เล่ากันว่าเขาถูกส่งตัวไปเข้ารับการศึกษาใหม่ (re-education) ซึ่งส่วนใหญ่แล้วหมายถึงว่าถูกส่งไปฆ่า สามีของพี่สาวของเธอทำงานเป็นผู้ตรวจการในระหว่างที่ลอน นอล (Lon Nol) ปกครองประเทศ ทั้งคู่ถูกเขมรแดงสังหาร ทำให้ลูกสาวสองคนของทั้งคู่ต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า พี่น้องสามคนของเธอทำงานและมีตำแหน่งในรัฐบาลก่อนหน้า จึงถูกตามล่าและสังหารด้วยเช่นกัน ส่วนน้องชายของเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่และถูกเขมรแดงนำตัวไปเช่นกัน

คำโฆษณาต่อต้านระบบการศึกษาของรัฐกล่าวว่า “ไม่มีใบปริญญา มีแต่ใบปริญญาที่คิดเอาเอง ถ้าอยากเรียนจบ ก็ต้องไปที่เขื่อนหรือคลอง” ส่วนคำโฆษณาอีกแบบกล่าวว่า “การเรียนไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งที่สำคัญคือการทำงานและการปฏิวัติ” ด้วยเหตุนี้ โรงเรียนในระบบจึงถูกห้ามสอนภายใต้การปกครองแบบเผด็จการที่เต็มไปด้วยอันตรายของเขมรแดง  เขมรแดงเปลี่ยนโรงเรียนรัฐบาลและเจดีย์ให้เป็นคุก คอกเลี้ยงสัตว์ และโกดังเก็บของ

ตั้งแต่นั้นมา ตีเรียมก็ต้องดูแลเด็กชายตัวน้อยสองคนและเด็กหญิงตัวเล็กๆ อีกห้าคน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเป็นใบ้และหูหนวกตั้งแต่ยังเล็ก เธอได้ส่งเด็กๆ ไปโรงเรียนเพื่อจะได้เรียนอ่านเขียน เธอต้องเดินทางไปมาระหว่างบ้านที่อยู่ชานเมืองกรุงพนมเปญและชนก ตรู (Chhnok Trou) ในจังหวัดกำปงฉนัง (Kampong Chhnang) เพราะเธอทำงานเป็นแม่ค้าที่นั่น โดยค้าขายหอยทากน้ำจืดตัวเล็กๆ และหอยหลอดตัวเล็กที่จับมาจากแม่น้ำโตนเลสาบ (Tonle Sap river)

อุ เรียมต้องทำงานหนักมาตลอดเพื่อเลี้ยงดูเด็กๆ เธอไม่มีเวลาดูแลตัวเองมากนัก ดังนั้นเธอจึงไว้ผมสั้นเหมือนผู้ชายและใส่กางเกงตลอดเวลา พี่น้องของเธอจำได้ว่า ก่อนที่เขมรแดงเข้ามาปกครองนั้น อุ เรียมเป็นหญิงสาวตัวเล็กหน้าสะสวยและมีผิวขาวกว่าพี่น้องคนอื่นๆ มีผมสวยและมีท่าทางเหมือนสตรีภูมิฐาน

ทุกวันนี้ ถึงแม้เด็กๆ จะโตและแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้วยกเว้นคนที่เป็นใบ้ที่อาศัยอยู่กับพี่สาวคนโตของตน แต่อุ เรียมก็ยังคงเดินทางไปมาระหว่างสองเมืองนี้อยู่เพื่อทำมาหากินแม้ว่าสุขภาพของเธอจะไม่ดีเหมือนเก่าหลังจากที่เป็นเส้นเลือดแตกในสมอง ส่งผลให้ใบหน้าครึ่งฟากและปากของเธอเบี้ยวและไม่มีความรู้สึก แต่ถึงกระนั้นเธอก็พยามยามเคลื่อนไหวร่างกายบ่อยๆ โดยการใช้เรี่ยวแรง การกระตุ้นตนเอง และกำลังใจของตน

ในช่วงที่เขมรแดงมีอำนาจ เธอเก็บของไว้เพียงสองอย่างเท่านั้น นั่นคือ ผ้าห่มที่เธอใช้เป็นหมอนหรือใช้ปูพื้นนอนตอนกลางคืน และช้อนที่เธอต้องร้อยเชือกและคล้องคอไว้หรือพกติดตัวไปด้วยตลอดเวลาเพื่อไม่ให้หายหรือถูกขโมยไป ของเพียงสองชิ้นนี้คือสมบัติที่เหลือจากเขมรแดง

ตีเรียม หรือ อุ เรียม (ซ้าย) และหลง ยา เพื่อนสนิท ก่อนเขมรแดงขึ้นครอแนก งอำนาจ (สยานา สา)

1. Background and context

Basic facts about the modern history of Cambodia and the main cases of mass violence

17 April, 1975—7 January, 1979: The Khmer Rouge regime and the Cambodian genocide: the systematic persecution and killing of ethnic Khmers, Vietnamese, Cham (Muslims), other minorities and foreigners.

In April 1975, after a five-year civil war, the Khmer Rouge movement led by Pol Pot seized power in Cambodia and established a totalitarian regime known as Democratic Kampuchea. In a short time, they eliminated private property, markets, the cultural scene, and educational and political institutions, and forced the urban population to work in agriculture under arduous conditions. The murderous regime caused an enormous population transfer: a massive and sudden displacement of people from towns and cities to the countryside. During the first stage of the genocide, the Khmer Rouge divided and classified society into ‘them’ and ‘us’. They created the notion of external and internal enemies, who were portrayed as impure, different, and foreign, and who had allegedly betrayed and threatened Angkar (‘the Organisation’). By imposing divisions in society, the Khmer Rouge also destroyed all kinds of solidarity among people, creating an atmosphere of constant fear and suspicion.

Soon, a quarter of the Cambodian population, up to two million people, was exterminated through forced labour, exploitation, starvation, and at sites of extermination, such as Security Centre S-21 (presently the Tuol Sleng Genocide Museum), as well as other sites known as the Killing Fields.

See: Chronology of key events.

Historiography: the main themes and elements of memorialisation

In postgenocide Cambodia, the former sites of destruction—Security Centre S-21 (presently the Tuol Sleng Genocide Museum) and the Killing Fields at Choeung Ek—have become the central spaces of memory. Tuol Sleng and Choeung Ek Killing Fields serve as unique testimonies.

Although Rithy Panh’s literary autobiographical account, The Elimination focuses on humans’ survival in extreme circumstances under the murderous Khmer Rouge regime, it also demonstrates the universal significance of the Cambodian suffering. His documentary films on the Cambodian genocide include S-21: The Khmer Rouge Killing Machine and Rice People, the first Cambodian film to be nominated for an Oscar. Hollywood actress and human rights activist, Angelina Jolie’s Netflix movie, First They Killed My Father is based on the testimony of Loung Ung, who survived the Khmer Rouge regime between the ages of five and ten years. The film brings the story of the Khmer Rouge and its murderous regime to a global audience.

Nearly eighty memorials have been built. Around 20,000 mass graves and sets of remains have been preserved.

Victim-survivors have coped with the past atrocities and memories using oral history, as well as different forms of art, poetry and theatre performance.

Rithy Panh with cofounder of NEVER AGAIN, Rafał Pankowski at the event ‘The Missing Picture: Rethinking Genocide Studies and Prevention’ organised by International Association of Genocide Scholars, Phnom Penh, 2019. (Credit: NEVER AGAIN Association)

Case 002 Initial Hearing Khieu Samphan.
(Credit: Wikimedia Commons)

Khieu Samphan, Khmer Rouge head of state of Cambodia, 1978.
(Credit:Wikimedia Commons)

1

Khieu Samphan was the nominal head of state during the time of the Khmer Rouge regime. He was later convicted for crimes against humanity. His writings are a classic example of genocide denial or distortion: materials in which the author uses arguments that are highly typical of those who deny or distort the Holocaust in Europe. Samphan deflects guilt, a common strategy identified by scholars, such as Michael Shafir in cases of Holocaust denial and distortion. Samphan attempts to shift the guilt to other individuals, such as Pol Pot and to Vietnam, claiming that the worst crimes and atrocities were not committed by the Khmer Rouge regime, but by the Vietnamese army. This kind of blame shifting is highly characteristic of Holocaust deniers and distorters in Europe.

2

Jacques Verges, who is of Thai origin, defended many problematic individuals, such as criminals and dictators. As well as representing the leaders of the Khmer Rouge, he also defended Klaus Barbie, a notorious Nazi criminal, who was eventually arrested and sentenced in the 1980s for his role in the extermination of French Jews. In the course of defending the Khmer Rouge leaders, Verges resorted to discursive strategies that were tantamount to genocide denial or trivialisation and minimisation.

21 November, 2011: Jacques Verges, the French international defence lawyer for Khieu Samphan during the first day of the opening statements in Case 002.
(Credit: Wikimedia Commons)

Jan Myrdal.
(Credit: Wikimedia Commons)

3

Jan Myrdal was a Swedish public figure, author and activist. Myrdal displayed a clear antipathy against Jews and, in particular, against Israel. He was fascinated with the Khmer Rouge regime and for many years was involved in denying the reality of its crimes in Cambodia, as well as promoting a radical anti-Zionist version of Holocaust distortion, claiming that Israel was exaggerating the Holocaust for its own benefit.

4

Israel Shamir, who is of Russian Jewish origin and has lived in several countries, including Israel and Sweden, is one of the symbols of the contemporary antisemitic movement. He accuses the Jews and Israel of exaggerating the Holocaust for its own benefit. He has also written articles claiming that the crimes against humanity committed by the Khmer Rouge never occurred. He is a prime example of a multidenier who denies or minimises genocides and abuses of human rights, both during the Second World War and in Cambodia in the 1970s.

Israel Shamir.
(Credit: Wikimedia Commons)

Noam Chomsky.
(Credit: Augusto Starita/Ministerio de Cultura de la Nación/Wikimedia Commons)

5

Noam Chomsky is one of the most significant intellectuals of our era. He is not a genocide denier. However, some of his statements, especially those he made in the late 1970s, could be interpreted as minimisation of the crimes of the Khmer Rouge. He has since partially retracted some of those statements. His role during that time concerning the Cambodian genocide, however, remains problematic, as do several of his statements concerning Holocaust denial. Chomsky wrote the preface to an infamous book authored by Robert Faurisson, a French Holocaust denier, who was suspended from his university teaching position and brought before a court for denying that the Nazi gas chambers had existed. Chomsky claimed that he offered the preface in the name of freedom of speech; nevertheless, he was criticised heavily for his role in legitimising some forms of Holocaust denial and distortion, as well as distortion of the Cambodian genocide.

Neak Ti Ream (Ou Ream), 70. After the Khmer Rouge fell, Neak Ti Ream, reunited with some of her siblings, nieces and nephews, and continued searching for other family members. She had been taking care of seven orphans whose parents had been killed by the Khmer Rouge.

Tiream lost many of her family members and relatives during the time of the Khmer Rouge. Her husband was a government official and the regime accused him of treachery. He was sent for re-education; in most cases, that means death. Tiream’s brother-in-law was working as an inspector during the time of the Lon Nol regime. Both he and Tiream’s older sister were killed by the Khmer Rouge, orphaning their two daughters. Three other siblings who worked and occupied positions in the old government were also traced and killed. Tiream’s younger brother was a student and was also abducted by the Khmer Rouge.

An antipublic educational Khmer Rouge slogan stated ‘there are no diplomas, only diplomas one can visualise. If you wish to get a Baccalaureate, you must get it at dams or canals,’. Another stated ‘Study is not important. What’s important is work and revolution’. As a result, formal schools were entirely prohibited under the Khmer Rouge’s dictatorial and murderous rule. The regime transformed public schools and pagodas into prisons, stables and warehouses.

Henceforth, Tiream had to take care of two young boys and five young girls. One of the girls was born deaf and mute. She sent the children to school, and all can read and write. She travels back and forth between home in the outskirts of Phnom Penh and Chhnok Trou in Kampong Chhnang province. She works there as a vendor, trading and selling small freshwater snails and clams collected from Tonlé Sap river.
Tiream has worked very hard to earn a living and feed the children. She does not have much time to take care of herself, so she always keeps her hair in a men’s style and wears only trousers. According to her siblings, Tiream used to be a pretty woman, who had fairer skin than her siblings and beautiful hair. She once had the appearance of an elegant woman.

Presently, although all the orphans have grown up, got married and had children (except the mute one, who now lives with her oldest sister), Tiream continues to travel occasionally between the two locations to earn a living. Her health has deteriorated since she had a stroke, which caused her face and lip to slump to one side. She continues trying to make physical movements using her own strength, motivation and courage.

Tiream could afford to keep only two possessions during the time of the Khmer Rouge: a blanket that she would use as a pillow or as a sheet to spread on the ground for sleeping at night, and a spoon that she would tie around her neck to prevent it from being lost or stolen.

ตีเรียม หรือ อุ เรียม (ซ้าย) และหลง ยา เพื่อนสนิท ก่อนเขมรแดงขึ้นครอแนก งอำนาจ (เครดิต: แฟ้มข้อมูลครอบครัวของสยานา สา)